قهرمان

چه جوریه که یه سری آدما اینقدر راحت می تونن گذشته شون رو خوب و بی نقص برای خودشون تعریف کنن و قهرمان بلا منازع همه صحنه های زندگی شون باشن و خودشون رو اینقدر تبلیغ کنن؟

خدا بهتر می دونه، اما واسه من قهرمان اون آدمایی هستن که صحنه زندگی شون خالی از اشتباه نیست. اونایی که سختی مواجهه با واقعیت تک تک صحنه های زندگی شون رو به جون می خرن. اونایی که کارهاشون رو، نیت هاشون رو مو به مو مرور میکنن و توی خیالشون فکر می کنن به اینکه اگر چی کار کرده بودن بهتر بود، درست تر بود، خدایی تر بود. اینا آدمایی هستن که اعتماد به نفس کاذب ندارن، سر به زیر هستن و شاید همیشه شرمنده. اما اینا یه کار بزرگ می کنن توی زندگی شون و اونم اینه که مدام خودشون رو تکرار نمی کنن. اینا قهرمانای زندگی من هستن با اینکه روزگار کمرشون رو شکسته. با این که خسته ان. خیلی خسته.